ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน 4. “Forte กับ Fri-fa”

                 เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ก็มาถึงเวลาที่จะวางแผนจริงๆจังๆในการลงมือทำเสียที่ ทั้งนี้เพื่อให้ ม.ปลายปีสุดท้ายของเรา เป็นความทรงจำที่เจ๋งที่สุด

         แรกเริ่มเดิมที Cocktail นั้นไม่ใช่ชื่อวง แต่เป็นชื่อ Project และชื่อ Album บู๊เสนอชื่อนี้มาในบ่ายวันหนึ่ง เพราะเห็นว่าเป็นชื่อที่่มีความหมายของการผสมกันของ เครื่องดื่มต่างรส  คงคล้ายๆกันกับงานของเราที่เป็นการรวมตัวของนักเรียนในโรงเรียนเตรียมอุดม   ซึ่งต่อมาเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งได้บอกว่า เพราะในช่วงนั้นข้อสอบภาษาอังกฤษ ที่โรงเรียนออก ข้อสอบ Reading Comprehension (การอ่าน) เรื่อง   Cocktail ออกมาพอดี   อย่างไรก็เถอะความหมายมันก็รับกับงานของเราอยู่แล้ว

หลังจากได้ชื่ออัลบั้ม แล้ว การรวบรวมนักดนตรี และคนที่สนใจจะทำเข้ามาจึงเป็นเรื่องแรกที่ต้องจัดการกัน

                      แรกเริ่มเลยคือเรากับบู๊สองคนมีเพลงแต่งมาแล้วพอสมควร จำได้ว่าแรกเริ่มเลย ส่วนของโอมมีเพลง ซ้ำซ้อน และ ยิ้มให้ฉันหน่อย และสำหรับบู๊ ก็มีเพลงอย่างหลบหน้า อยาก และรักไม่ลงตัว ส่วนเพลงที่เหลือเรากะเว้นที่ไว้สำหรับคนอื่นๆ ที่อาจเข้าร่วมอีก ซึ่งในตอนแรก เราคิดจะ ดึงเอานักดนตรีจาก Living Room เข้ามาด้วยเพราะว่า ขณะนั้นพวกเขาถือว่าเป็นคนดังประจำรุ่นไปเสียแล้ว เราจึงติดต่อไปยังตอง เพื่อมาทำอัลบั้มรวมงานเพลงเด็กเตรียมอุดมกัน ซึ่งสุดท้ายตองก็ไม่สามารถมาเล่นกันกับเราได้ เนื่องจากต้องเตรียมตัว entrance 

                  เราและบู๊ ได้ มิน ซึ่งเป็นเพื่อนอีกคนในรุ่นที่มีเพลงแต่งเองมาเสนอว่าอยากร่วมทำด้วยอีก คน  เพลงนี้จึงกลายมาเป็นเพลง UFO ในอัลบั้มในที่สุด

เนื่องจากการที่ตองไม่สามารถร่วมงานกับเราได้ เราจึงต้องแต่งเพลงเพิ่มกันกับบู๊จนครบ 10 เพลง  และเพลงสุดท้ายของงานในตอนนั้น ก็คือ เศษซากความฝัน นั่นเอง

              สำหรับนักดนตรีในชุดทั้งหมดนั้น ส่วนใหญ่แล้วเป็นเพื่อนสายวิทย์ของบู๊เกือบทั้งหมด  โดยแบ่งออกเป็นสองวงดังนี้

วงแรก ตั้งชื่อว่าวง forte (เป็นภาษา Italian แปลว่า ดัง ดัง)ซึ่งเราเป็นคนตั้งเอง โดยมีสมาชิก ทั้งหมด 5 คนรวมเรา โอมมาร้อง ส่วนที่เหลืออีก 4 คนเป็นวงของบู๊ที่มีอยู่แต่แรกแล้ว  คือ บู๊ ตีกลอง เกน ร้อง หลง เบส และ ธิปเล่นกีตาร์

วงที่สอง เป็นชื่อที่ผสมจากวง Sofa และ Friday ที่พวกเขาชื่นชอบ ได้เป็นวง Fri-fa โดยในวงมี ท๊อป และ พีท ร้อง

  อ๊ะเล่นเบส เค ตีกลอง  บู๊ ซึ่งเล่นสองวงก็มาเล่นกีตาร์ด้วย

ส่วนมินเจ้าของเพลง UFO มาเป็น Guest โดยมีวง Forte เล่น Backup ให้มินร้อง

โดยแบ่งสัดส่วนเพลงออกเป็น 6 เพลงของ Forte  และ  Fri-fa 4 เพลง

ใครเข้ามาอ่าน Serie ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน รบกวนช่วยลงชื่อทิ้งไว้ด้วยครับ

ใครที่ลงชื่อไว้ทุกตอนที่ได้อ่าน ทำให้เราทราบได้ว่าอ่านประจำ เราจะ พิมพ์เป็นเล่มส่งไปให้ถึงบ้านเลยดีไหมครับ?

เอาไว้อ่านเวลาฟังเพลงชุดใหม่นะ 

เห็นด้วย ลงชื่อเลยครับ

ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน 3. “อย่างที่ 3”

               ก่อนหน้าที่เราจะได้เจอกับบู๊ เราเองก็เริ่มที่จะสนใจแต่งเพลงเล่นๆบ้างแล้วแต่เราเองก็ไม่เคยเล่น หรือร้องให้ใครฟัง จนกระทั่งเราได้เจอบู๊  ไม่ใช่เพราะพิศวาสมันหรอกนะ..

              ทั้ง Concert Living Room และ อัลบั้ม Drum Complement ของบู๊ เป็นแรงผลักดันให้เราคิดถึงการทำเพลงเป็นอัลบั้มออกวางขาย  โดยมีเพลงจากเพื่อนๆในโรงเรียนมารวมกันทำ 

                เราอัดเพลงแรกที่แต่งได้ลงเทป แล้วเอาไปให้บู๊ฟังในที่สุด บู๊เรียนอยู่ตึกเดียวกันกับเราเพียงแต่อยู่ชั้นบนเท่านั้นจึงหาตัวได้ไม่ยากเท่าไร  จำได้ว่าบู๊พูดว่าเพลงแปลกดีนะ   ก่อนที่จะเริ่มคุยกันถึงอัลบั้มให้เป็นรูปเป็นร่าง

อันดับแรกเลยเราตั้งใจจะยืมใช้ห้องอัดของคนรู้จัก แต่หลังจาก ค้นคว้าข้อมูลอยู่สักช่วงหนึ่งเราจึงเห็นว่าเป็นไปได้ยาก และไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันเองได้   เพราะเราจำเป็นต้องมี Technician และ Sound Engineer ที่เป็นงานดูแลเราซึ่งยังไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับ Music Production    ส่วนห้องที่บู๊เคยใช้อัด Drum Complement ก็ใช้ไม่ได้เสียแล้ว 

โชคดีที่ว่าเราได้เจอกับครูสอนเปียโนของเราตั้งแต่เด็กๆ เมื่อเราเล่าเรื่องโครงการของเราให้ฟัง ครูก็แนะนำห้องอัดมาให้ห้องหนึ่ง ชื่อว่า Peter Panซึ่งแฟนของครูเคยทำงานอยู่

เราจึงรีบติดต่อเข้าไป  และพบว่าเราต้องใช้เงินราว 50,000 บทในการอัด และต่อมาก็พบอีกว่าต้องจ่ายอีกราว 35,000เพื่อทำปก  ปัญหาจึงไม่ได้อยู่ที่ห้องอัดอีกต่อไปแล้ว อยู่ที่เงินต่างหาก

เราตัดสินใจที่จะขอยืมคุณพ่อคุณแม่ของเราทั้ง 85,000 นั้น หลังจากปรึกษากันเป็นเวลานานกับบู๊ และสิ่งที่ทำให้เรามั่นใจที่จะคืนเงินได้แน่คือยอดขาย  เนื่องจากเพื่อนเรามีเยอะมาก และเราคิดจะทำขายในโรงเรียนเหมือนเป็นอัลบั้มที่รวมเพลงจากเพื่อนๆ ในรุ่น เพราะอย่างนั้นแล้ว เมื่อ รร เตรียมอุดมศึกษามีนักเรียนทั้งหมด 4,500 คน เราก็น่าจะขายได้ราว 700-800 เป็นอย่างน้อย เมื่อคิดเสียว่าเป็นการขายตรงโดยไม่หักค่าใช้จ่ายอื่นๆแล้ว     ซีดีราคาแผ่นล่ะ  160 บาท เราก็ไม่น่าจะขาดทุนได้เลย

 ส่วนนี้เป็นความประทับใจส่วนตัวของเรา เพราะคุณพ่อคุณแม่ท่านใหห้ยืมเงินทันที โดยไม่ได้ทัดทานอะไรมาก

เรามาทราบทีหลังจากคุณแม่ว่า คุณแม่ทัดทานคุณพ่อแล้ว แต่คุณพ่อ บอกว่า “อยากให้ลูกทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง หากเขาทำสำเร็จ เขาก็จะได้มีความภูมิใจ  ต่่อให้เสียมากกว่านี้ก็คุ้มถ้าเขาจะได้เรียนรู้” 

ซึ่งในตอนนั้นแล้วถือว่าคุณพ่อวัดใจกับเรามากๆ เพราะเราเองก็ถือได้ว่าเป็นเด็กเกเรคนหนึ่งเหมือนกัน  เราจึงไม่เคยลืมประโยคนี้ของคุณพ่อเลย

ถ้าแรงบันดาลใจในการเริ่ม Cocktail ของเราคือ

1. Living Room

2.การพบกับบู๊

สิ่งนี้ก็เป็นแรงบันดาลใจสุดท้ายสำหรับเราที่จะทำงานนี้ให้ลุล่วงไปให้ได้ และความรักของคุณพ่อคุณแม่ ก็ยังคงเป็นแรงผลักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ชีวิตเราจะมีจนถึงวันนี้

ในที่สุด

 

85,000 นั้นเราคืนได้ภายในหนึ่งอาทิตย์หลังการขาย

เพลงที่บูีได้ฟังในวันนั้นกลายมาเป็นเพลงแรกที่อัด และเพลงแรกของอัลบั้ม ชื่อว่า “ยิ้มให้ฉันหน่อย”

 

 

 

ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน 2 “มือกลองที่ไม่ตีกลอง”

             บู๊ เป็นเพื่อนคนแรกของเราที่เราเห็นว่าทำดนตรีแบบ indy และทำให้เราเริ่มที่จะรู้จักโลกของ Indy มากขึ้น

ก่อนที่เราจะรู้จักบู๊เราเองก็เคยได้ยินเดี่ยวกับการก่อตัวขึ้นของ ค่ายอย่าง Black Sheep และ Indy Cafe’ในเวลานั้น พร้อมๆ กับการกลับมาของกระแส Indy ซึ่งเงียบไปตั้งแต่ราวปี 40

         บู๊ทำอัลบั้มออกขายเองในโรงเรียนเตรียมพร้อมทั้งฝากขายที่ ดีเจสยามร้านเทปชื่อดัง ภายใต้ชื่ออัลบั้ม Drum Complement ซึ่งเจ้าตัวเอ่ยปากว่า ในภาษาคณิตศาสตร์ หรืออะไรเนี่ย Complement แปลว่ายกเว้น Drum Complement จึงแปลว่าไม่มีกลอง นั่นเอง  ดังนั้นเพลงทั้งชุดของ บู๊จึงไม่มีเสียงกลองมาให้ได้ยินแม้แต่น้อย   เจ้าตัวยังบอกไว้อีกด้วยว่าเพราะเป็นมือกลองมานาน เลยอยากทำอัลบั้มที่ไม่มีเสียงกลองดูบ้าง  ตรงนี้แหละที่ทำให้เรารู้สึกว่าบู๊เป็นคนไอเดียบรรเจิดเสียเหลือเกิน คือเขาเป็นคนกล้าคิด กล้าแหวก และที่เหนืออื่นใด “กล้าที่จะทำ”

            ผมจำได้ว่าบู๊บอกว่า อัลบั้มนี้ทำมาทั้งหมด 500 แผ่นและขายหมดลงอย่างรวดเร็ว ทั้งใน โรงเรียน และที่ดีเจสยาม

ทุกวันนี้แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่มีแผ่นเก็บเอาไว้เลย นอกจากนี้แแล้ว งานของบู๊ยังได้ลงในเวป สำหรับดนตรี Indy ชื่อดังอย่าง Coolvoice.com อีกด้วยนับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลวเลยทีเดียวสำหรับบู๊

บู๊มีพ่อเป็นดีเจอยู่ที่สุโขทัย เมืองเกิดของบู๊ ทำให้หายๆครั้งเขาได้มีโอกาสเป็นดีเจรับเชิญอยู่บ้าง และเพราะแบบนี้เองพรสวรรค์ทางดนตรีของบู๊จึงถูกลับคมยิ่งกว่าเดิม

 

การพบกันของเรากับบู๊ และ การเกิดขึ้น ของ Concert Drum Complement ถ้าไม่มี 2 สิ่งนี้ Cocktail คงยังไม่ได้เริ่มต้นเสียเลย 

ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน 1. “เริ่มต้น”

            จากวันแรกที่ Cocktail วางขายในงานกีฬาสีโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา เมื่อปี 2545  นี่ก็ 5 ปีกว่าแล้ว นึกถึงวันนั้นทีไรยังสนุกอยู่เลย

ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน  1.

        ย้อนกลับไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว เราจำได้ว่าวันหนึ่งชั่วโมงแนะแนวในหอประชุมที่น่าเบื่อหน่ายก็กลายเป็นสนุกขึ้นมาเมื่อเพื่อนๆ สายวิทย์ดนตรี (ซึ่งขณะนี้ยกเลิกสายไปแล้ว) ได้รวมตัวกันจัดการแสดงดนตรี The Living Room ขึ้น คาบเรียนในวันนั้นจึงได้กลายเป็นการโปรโมตคอนเสิร์ตแทนไปเสีย

        ตอนนั้นจำได้ว่า ตอง เพื่อนร่วมรุ่นซึ่งเป็นลูกชายของคุณ วินัย พันธุรักษ์ ขึ้นร้องเพลงเหนื่อยใจ ของ XL Step  พร้้อมบรรเลงเปียโนเอง

มันเพราะจับใจเราจนทุกวันนี้  ตองร้องเพลงได้เพราะจริงๆ   ซึ่งหลังจากงานครั้งนั้น ตองก็กลายเป็น Celebrity คนหนึ่่งของโรงเรียน ส่วนเพลง เหนื่อยใจก็กลายมาเป็นเพลงที่ผมร้องบ่อยๆ เมื่อเล่นกีต้าร์ ตั้งแต่นั้นมา   

การแสดงผ่านไปจนถึง ช่วงท้าย ตองเดินเข้าไปในกลุ่มคนดู ถือไมโครโฟนไร้สายติดตัวไปหยุดอยู่หน้า คนกลุ่มหนึ่งซึ่งส่งเสียงเชียร์ดังลั่นให้ส่งไมค์ให้เพื่อนอีกคนหนึ่ง แจม  เราจำได้ไม่ชัดว่าเพลงอะไรตอนนั้นแต่ที่แน่ๆทั้งสองคนร้องเพราะ

ใครจะคิดว่าคนที่่ร้องเพลงเพราะขนาดนั้น จะกลายมาเป็นมือกลองของ Cocktail ในที่สุด ก่อนที่เค้าจะแยกตัวออกไปทำหน้าที่ที่สมกับความสามารถจริงๆ อย่างการเป็นนักร้องนำของ Sky Kick Renger 

“บู๊” เป็นชื่อที่ดูห้าวหาญเอามากในสายตาเรา ถ้าจะเทียบกับเสียงร้องหวานๆ ของมันล่ะก็นะ

บู๊เป็นคนที่มีพรสวรรค์างดนตรีล้นเหลือ คือทั้งล้น และ เหลือ จริงๆนะ ไอเดียของเขาล้นตลลออดเวลา ส่วนเพลงก็แต่งไว้มากพอที่จะเหลือไว้ทำชุดอื่นประจำ

เมื่อตอนอยูู่ ม6 มีโอกาสได้ฟังเพลงของบู๊ครั้งแรกจากการเล่นอะคูสติกสบายๆข้างสนามบาส ตอนเย็นๆ ของบู๊  โดยมีกองเชียร์อย่างเพื่อนๆวิทย์เกษตร(ซึ่งก็ยุบไปแล้ว) สายของบู๊ คอยเป็นกำลังใจให้

เพลงนี้เพราะจริงๆ

เพลงนี้ชื่อ “เธอ ดอก ไม้ เมฆฝน และ ความรัก”

ลองฟังกันดูนะ 

http://www.imeem.com/people/Ld9pQww/music/rLLj9MCY/drum_mp3/

จากอัลบั้ม Drum Compliment 2544

เหลืออีก 20 วัน

ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน

 ฤดูร้อนกลับมาเยือนอีกครั้ง ฉันยังคงจดจำฝังใจ เมื่อครั้งมีเธอแนบชิดเคียงกายอยู่

คราวนี้ทุกอย่างจางหาย ไม่มีเธอที่เคยคุ้น ไม่มีมือที่กุมไว้

 

*และฉันยังคงฝังใจ ยังจดยังจำเมื่อครั้งมีเธอแนบเคียงชิดใกล้ ไม่มีความหมาย เมื่อไม่มีเธอ

เคียงอีกต่อไป สิ่งใดสิ่งไหนก็ไม่เหมือนเก่าที่เราเคยเป็น

 

ฤดูฝนผ่านไปจนหน้าหนาว ฉันยังคงจดจำเรื่องราวเมื่อครั้งที่เราเคยมี เมื่อเธออยู่ตรงนี้

อยู่กับฉัน แม้วันคืนผ่านเท่าไร ยังคงฝังใจไม่ลืม

*

เปรียบเป็นดั่งฝนตกในคืนหน้าร้อนเหมือนเป็นน้ำตาของใครยังคงรินไหล เหตุใดคืนนี้ฉันถึงยังคงเหน็บหนาวจับใจ

ฤดูไหนๆก็ไม่เหมือนเก่า เมื่อไม่มีเรา

และฉันยังคงฝังใจ

 

ฤดูร้อนกลับมาเยือนคราวนี้ ฉันยังคงเฝ้าหาวิธีที่จะได้ลืมเธอ

 

 

 

promotion picture

ถ่ายรูปกันมาแล้วครับ

เหนื่อย และร้อน

ขอขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยงานเมื่อวานมากๆครับ

Cocktail 3rd ~In The Memory Of Summer Romance~

“เวลาเคยพาเรามาพบกัน และ เวลาก็พาให้เราไกลออกไปจากกัน ………..ไม่ได้หมายความ ไว้ตรงไหนเลยนะว่าเราจะไม่กลับมาเจอกันอีกครั้ง  ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับเธอจะเลือกมองโลกอย่างไรผ่านสายตาของเธอ ถ้าเธอเลือกที่จะมองโลกผ่านแว่นดำ เธอก็เห็นมันอย่างนั้นแหละ  แต่ถ้าเธอมองโลกด้วยสายตาของเธอเอง   ฉันก็เชื่อว่าเธอก็คงรู้สึกได้ ว่าเราไม่ได้ไกลกันอีกแล้ว

ฉันรู้ว่าการเชื่อมั่นในอะไรสักอย่างมันยาก  แต่เธอรู้ไหมว่าฉันก็เชื่อมั่นนะ เชื่อว่าเราจะเจอกัน ดังนั้นฉันจึงรอเวลาที่เราจะพบกันอีกครั้ง  

ก็เพราะฉันรู้   …………ว่าเวลาจะพาเรามาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง”  

ขอบคุณสำหรับ กำลังใจ และ ความอดทนในการรอ ครับ

จาก พวกเรา Cocktail

 ————————————————————————————————————————-

Cocktail  3rd Album ~In The Memory Of Summer Romance~

Release Date 1st Quater of 2008

9 new song including “ดาราดับแสง ” and “วราลี”

Pray/ชีวิต/อาจเพราะ/ความทรงจำในค่ำฤดูร้อน/พันธนาการ/ฉันเกิดมาเพื่อให้โลกรู้

Plus : Music Video “ดาราดับแสง ”  

Note : CD will  Include A password for downloading more songs through out this year. 

ฉันคิดถึงเธอ

    ยี่สิบสอง ตุลาคม สองพันห้าร้อยห้าสิบ             

 มีเมลสั้นๆจากเธอส่งมาให้ฉันสองฉบับ

ได้ใจความว่า เราคงยังพบกันไม่ได้

                จริงอยู่ที่เราผ่านอะไรด้วยกันมามากพอควร แต่การถูกบังคับให้ต้องแยกกันดูจะหนักหนากว่าที่เคยเป็น

ความจริงก็คือ ฉันเองที่ทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะฉันไม่มีความอดทนมากพอ

                 ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันอ่าน เมล 2 ฉบับนั้นซ้ำๆ เมลนั้นลงท้ายว่า “เธอเป็นอย่างไรบ้าง? ติดต่อมาบ้างนะ”

อ่านมาถึงตรงนี้ฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทั้งดีใจ และเสียใจปนกันไป อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เหมือนกับว่าจุดหมายในชีวิตของฉันกลับมา

อีกครั้งหนึ่งแล้ว

                       จนกระทั่งฉันได้รับโทรศัพท์ที่ไม่คาดฝัน แต่เวลามีน้อยเหลือเกิน  แต่นั่นแหละฉันถึงยิ่งรู้ว่าเธอมีค่ากับฉันแค่ไหน

 จากตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าฉันจะไม่ไปไหน อย่างน้อยก็อยากให้เธอรู้ว่าฉันอยู่ใกล้ๆนะ ถ้าเธอหาฉันไม่เจอ

ไม่ต้องคิดมากนะ แล้วฉันจะหาเธอจนเจอเอง

yours ever

วราลี vs ฉัน

ยี่สิบสอง ตุลาคม สองพันห้าร้อยห้าสิบ

วราลี…ในความทรงจำของฉัน       

                                แล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าอยากจะบันทึกอะไรไว้สักหน่อยก่อนที่กาลเวลาจะเลือนลางความคิดที่มีไป แต่เพราะความทรงจำเกี่ยวกับวราลีมันเยอะเหลือเกิน ฉันคงต้องใช้เวลากับมันหน่อย         

  วันนี้ครบรอบที่เราคบกันพอดี ถ้าเธอจะทันนึกขึ้นมาได้  ถ้าเราต้องแยกจากกันวันนี้คงเท่ห์ดีแต่มันดันเป็นเมื่อวาน…  ชีวิตมันไม่เหมือนนิยายจริงๆด้วย 

ฉันพบกับวราลีที่ทะเล เราเลิกกันที่ทะเล <ฉันอยู่ทะเล เธอโทรมาขอเลิกจากกรุงเทพ พอ แถๆไปได้ไหมนะ>

เอาล่ะเริ่มจะนึกอะไรออกบ้างแล้ว มันเริ่มต้นด้วยการขึ้นเสียง เหมือนที่เพลงของซิลลี่ ฟูลส์เคยบอก                                          

—   มันมักจะเริ่มด้วยการขึ้นเสียง พอเธอเริ่มฉันก็เริ่มเถียง—  

                  การทะเลาะกันเหมือนเป็นเรื่องปกติมันไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก แต่มันก็เกิดขึ้นกับเราเหมือนๆกับคู่อื่นๆ ที่เขาเป็นกัน และครั้งนี้ไม่ว่าฉันหรือเธอจะผิด ฉันก็อยากให้เธอรู้ว่าฉันเสียใจ และถ้าทำได้ก็อยากขอโทษต่อหน้าสักครั้ง

……เราน่าจะจบดีกว่านี้ ฉันคิดว่านะ    

                 วราลีเป็นคนใจร้อน อารมณ์รุนแรง แต่ก็เพราะอย่างงั้นสำหรับฉันแล้วเธอจึงเป็นคนมีเสน่ห์ในทุกๆเวลา เพราะเธอเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองอย่างที่สุด เธอไม่เคยปิดบัง หรือเก็บงำอารมณ์ของเธอเลย เธอไม่รีรอที่จะแสดงออกมาให้รู้ บ่อยครั้งที่ฉันสัมผัสความรักได้มากพอกับความเกลียดที่เธอมีให้ แต่เพราะเธอแสดงออกถึงความรักได้มากกว่าใคร ฉันจึงหลงรักเธอ                  

     วราลี สำหรับฉันคือแรงบันดาลใจ ในชีวิต เป็นความหมายและเป็นเหมือนสิ่งที่ดีที่สุดของวันในแต่ละวัน 

โกรธเธอทีไร นึกถึงเรื่องนี้แล้วหายทุกที 

 คิดถึงมาก

          

yours ever

โอม